تهران

از پیمودن طریق وصل به معشوق سر از پا نمی شناسم و هرگز سر باز نخواهم زد و شهادت را یک تحول عینی و عملی و وجودش را یک وجود نه ذهنی، بلکه خارجی می دانم؛ نه یک انفعال ذهنی و تئوری و در عالم تخیل.
و می دانم که به آن مرحله نرسیده ام اگرچه کشته شوم ولی شاهد نیستم چه رسد شهید، چون شاهد مشاهده می کند و من می دانم که نمی بینم.

امروز که این راه را انتخاب کردم ، می دانم به کجا می روم چرا که هیچ سوال و شکی در من نیست و آگاهانه فریاد حسین زمان(رهبر مستضعفین امام خمینی) را لبیک گفتم بدانید که لحظه مرگ ما روز و ساعتش معین است و در همان روز و ساعت این دنیای فانی را ترک خواهیم کرد ولی…

پدر و مادر عزیرم همین الان که دارم برای شما می نویسم نمی دانم چه بگویم واقعا من شرمنده شما هستم زبانم قاصر است. هیچ وقت نتوانستم برای شما فرزند خوبی باشم ولی اگر توفیق شهادت نصیب بنده گردید برای شما دعا می کنم و می دانم ک یک افتخار برای شما و خودم می باشد.