اینکه شما دیدید امام (ره) فرمودند : وصیتنامه های این جوانان را بخوانید من حدسم این است البته در این مورد چیزی از امام نشنیدم که این یک توصیه ی خشک و خالی نبود. امام آن وصیتنامه ها را خوانده بودند و آن گلوله ی آتشین در قلب مبارکشان اثر گذاشته بود و میخواستند دیگران هم از آن بی بهره نمانند. کما اینکه خود من در طول سالهای جنگ و بعد از آن تا امروز به حمدالله با این وصیتنامه ها تا حدودی انس داشته ام و دارم و دیده ام برخی از این وصیتنامه ها چطور حاکی از همان روح عرفان است. راهی را که یک سالک در طول سی سال چهل سال طی می کند ریاضت میکشد عبادت میکند حضور پیدا می کند از اساتید فرا می گیرد چقدر گریه ها چقدر تضرعها چقدر کارهای بزرگ این راه طولانی را یک جوان در ظرف ده روز پانزده روز بیست روز در جبهه پیدا کرده و طی کرده است. یعنی از آن لحظه ای که این جوان با هر انگیزه ای طبعاً با انگیزه ی دینی همراه با آن حماسه های جوانی به جبهه رفته و این حالت به تدریج در جبهه به یک حالت عزم بر فداکاری و گذشت مطلق از همه هستی خود تبدیل شده و او خاطرات و یا وصیتنامه ی خود را نوشته است تا لحظه ی شهادت این حالت همین طور لحظه به لحظه پرشورتر و این قرب نزدیک تر و این سیر سریع تر شده است. تا آن روزهای آخر و لحظه های آخر و ساعات آخر اگر چیزی از او مانده است مثل یک گلوله ی آتشین در دل انسان اثر می گذارد
این جوانانی که خاطرات نوشتند و شهید شدند انسان در نوشته هایشان چنین خصوصیتی را خیلی به وضوح مشاهده می کند. این رشحه ای از همان روح حسینی است.

مقام معظم رهبری (روحی فداه) ۷۶/۱۰/۸